Χαλκοκονδύλη 35, τηλ-φαξ: 2105232553 email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Πρόκειται για το ότι ήταν έτοιμο από πολύ καιρό, πολιτικοϊδεολογικά συγκροτημένο πριν από τη σφαγή, ένα παγκόσμιο αντισημιτικό μέτωπο, που αρνήθηκε να καταδικάσει αυτή τη σφαγή, ή ακόμα χειρότερα που την ενέκρινε, ή ακόμα χειρότερα που τόλμησε να τη γιορτάσει δίπλα στη Χαμάς. Αυτό το μέτωπο έχει στην κορυφή του από άποψη ισχύος και κυρίως από άποψη πολιτικής και ιδεολογικής ηγεσίας δύο γιγαντιαίες ιμπεριαλιστικές στρατοκρατικές δικτατορίες, τη Ρωσική και την Κινέζικη, την πρώτη με το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο στον κόσμο και το πιο αποτελεσματικό δίκτυο πολιτικών πρακτόρων μέσα σε όλες τις χώρες του κόσμου, και τη δεύτερη με την πιο μεγάλη βιομηχανική παραγωγή του κόσμου. Αυτές έχουν συγκροτήσει εδώ και χρόνια ένα νεοχιτλερικό πολεμικό Άξονα και μαζί με τους συμμάχους αυτού του Άξονα ελέγχουν από υλική άποψη το μεγαλύτερο μέρος από τις στρατηγικές πρώτες ύλες του πλανήτη, ιδιαίτερα τις ενεργειακές. Το μεγαλύτερο ωστόσο κεφάλαιο αυτού του Άξονα είναι πολιτικό. Αυτές οι δικτατορίες, επειδή επιβλήθηκαν με την από τα μέσα, δηλαδή με τη συνωμοτική ανατροπή επαναστατικών εξουσιών, διέλυσαν επίσης από τα μέσα τα ιστορικά γνήσια αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά κινήματα σε όλο τον κόσμο και τα αντικατέστησαν με υποτακτικά τους που στην ουσία είναι ακριβώς τα αντίθετά τους. Σαν τέτοια έχουν φτάσει σε ένα τέτοιο έσχατο σημείο ιδεολογικής κατάπτωσης και αντιδραστικότητας ώστε να υποστηρίζουν σαν τάχα εθνικό απελευθερωτικό αγώνα μια ασύλληπτη κτηνωδία κατά αμάχων πράγμα που ποτέ στο παρελθόν δεν το έκαναν τα πραγματικά, τα προοδευτικά και αριστερά αντιιμπεριαλιστικά και αντικαπιταλιστικά κινήματα. 

Όλα αυτά τα κινήματα και κόμματα (πολύ χαρακτηριστικά η περίπτωση του φασιστικού ψευτοΚΚΕ, που αν το μελετήσει κανείς προσεκτικά θα δει ότι σε όλες του τις θέσεις είναι η πιο τέλεια άρνηση του μαρξισμού) μαζί με καινούργια φασιστικά κινήματα θρησκευτικού ρατσισμού τάχα αντιαποικιοκρατικά (πχ ισλαμικού), τα έχει μετατρέψει ο νεοχιτλερικός Άξονας σε πολιτικά εργαλεία του για να σύρει τους λαούς στον παγκόσμιο πόλεμό του, ώστε να κατακτήσει την παγκόσμια ηγεμονία την οποία ακόμα σε οικονομικό και στρατιωτικό, αλλά όχι πια σε πολιτικό επίπεδο έχουν οι παλιοί, δυτικοί ιμπεριαλισμοί. Το πρώτο μεγάλο βήμα του νεοχιτλερικού Άξονα για την κατάχτηση αυτής της ηγεμονίας είναι η κατάκτηση και η υποδούλωση της Ευρώπης στα δυτικά και της Ιαπωνίας στα ανατολικά. Ό,τι κάνουν οι νεοχιτλερικοί το κάνουν γι’ αυτό το σκοπό. Γι’ αυτό το σκοπό ξεκινήσαν με την ωμή επίθεση για την κατοχή της Ουκρανίας και γι’ αυτό το σκοπό ξεκίνησαν την επίθεση τους δι’ αντιπροσώπου (της Χαμάς) στο Ισραήλ στις 7 του Οκτώβρη.

Υπάρχει ωστόσο μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στον ειδικό στόχο και στον ειδικό χαρακτήρα της κάθε μίας από αυτές τις δύο επιθέσεις. Άλλος είναι ο ειδικός στόχος της επίθεσης στην Ουκρανία και άλλος αυτός της επίθεσης στο Ισραήλ. Αλλιώτικος είναι ο χαρακτήρας της αντίθεσης Ρωσίας-Ουκρανίας, και αλλιώτικος αυτός της αντίθεσης Ισραήλ-Χαμάς. Γι’ αυτό ενώ και στις δύο περιπτώσεις οι χώρες θύματα της επίθεσης έχουν και δικαίωμα και υποχρέωση να συντρίψουν τους νεοχιτλερικούςεπιθετιστές, αυτό πρέπει να το κάνουν με τον τρόπο που αρμόζει στην κάθε περίπτωση.

Η διαφορά της επίθεσης στην Ουκρανία και της επίθεσης στο Ισραήλ. Οι δύο πλευρές του Ισραήλ

Στην Ουκρανία, ο στόχος της επίθεσης ήταν σαφής και ομολογημένος (δες την επίτηδες ελάχιστα προβεβλημένη από τη Ρωσία ομιλία Πούτιν της 21 του Φλεβάρη,τρεις μέρες πριν από την πιο γνωστή της 24 του Φλεβάρη του 2022): η αποικιακή προσάρτησή της από μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Η απάντηση σε αυτήν την εισβολή ήταν και είναι ο ολότελα δίκαιος εθνικός απελευθερωτικός πόλεμος της Ουκρανίας για το διώξιμο του εισβολέα και ήταν και είναι υποχρέωση για όλους τους λαούς του κόσμου, ιδιαίτερα τους ευρωπαϊκούς, να σταθούν με κάθε τρόπο στο πλευρό της Ουκρανίας. Άλλωστε είναι πια αρκετά φανερό ότι ο ευρύτερος στόχος του εισβολέα δεν ήταν να μείνει στην καταβρόχθιση της Ουκρανίας, αλλά αν αυτή υπέκυπτε, να προχωρήσει δυτικά και κάποια στιγμή να καταβροχθίσει όλη την Ευρώπη. 

Όμως με το Ισραήλ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Κι αυτό γιατί το Ισραήλ το διαπερνά μιααντίφαση που δεν διαπερνά την Ουκρανία: Λειτουργεί κύρια σαν καταπιεζόμενος, αλλά και σαν καταπιεστής.

Έτσι από τη μια πλευρά, την κύρια, το Ισραήλ είναι ένα κράτος, και μάλιστα το μόνο στον κόσμο, που απειλείται με ολοκληρωτική εξαφάνιση από κάθε ιμπεριαλισμό χιτλερικού τύπου και σήμερα από το ρωσοκινεζικό Άξονα και τους συμμάχους του. Δηλαδή ο νεοχιτλερισμός δεν θέλει να φερθεί σε αυτό με τη «γενναιοδωρία» με την οποία φέρεται στην Ουκρανία, την οποία θέλει «μόνο» να την υποδουλώσει επιστρέφοντας την ανθρωπότητα στην εποχή της δουλοκτησίας, αλλά θέλει να το εξαφανίσει από το χάρτη και να εξοντώσει όλους τους Εβραίους κατοίκους του, επιστρέφοντας την ανθρωπότητα στην εποχή της αγριότητας, οπότε και του κανιβαλισμού.

Ο Εβραίος δηλαδή είναι για τους ναζήδες ο άνθρωπος που δεν δικαιούται ούτε να είναι δούλος. Οφείλει να πάψει να υπάρχει. Γιατί αυτή την απόλυτα συμπυκνωμένη, σκληρόψυχη και άκαρδη βία οι ρωσοκινέζοινεοχιτλερικοί την έχουν ανάγκη διπλά. Προς τα μέσα, για να εκπαιδεύσουν το στρατό τους στη χωρίς όρια ηθική χρεωκοπία και αποκτήνωση, ώστε αυτός ο στρατός στη συνέχεια να ριχτεί με πάθος και φανατισμό στον παγκόσμιο υποδουλωτικό πόλεμο που ετοιμάζουν σε βάρος όλης της ανθρωπότητας, πράγμα που εξασκούν ήδη με την αυστηρά απαρέγκλιτη γραμμή μη-καταδίκης του χιτλερικού πογκρόμ της 7/10. Από την άλλη, προς τα έξω, η εξόντωση του Εβραίου δουλεύει σαν απειλή και προειδοποίηση σε κάθε άνθρωπο και κάθε λαό που θα τολμήσει να αντισταθεί στους χιτλερικούς, ότι αυτός τότε θα χαρακτηριστεί φίλος των Εβραίων, άρα δολοφόνος Παλαιστίνιων βρεφών, και θα εξοντωθεί σαν τέτοιος. Έτσι, ο σύγχρονος κανιβαλικός αντισημιτισμός γεννιέται πάνω στη βάση της ανάγκης του “αδικημένου” ιμπεριαλιστή για έναν παγκόσμιο κατακτητικό πόλεμο. Να η βαθύτερη πηγή της παράξενης και "ανεξήγητης” επιμονής του κάθε κνίτη και κνιτοειδούς παντού στον κόσμο να υπερασπίζεται την πιο αποκρουστική μαζική σφαγή, ακόμα και αν πρέπει να πληρώνει το τίμημα να γίνει και ο ίδιος εξίσου αποκρουστικός με τους ναζήδες-σφαγείς που υπερασπίζεται στα μάτια μιας πλατιάς δημοκρατικής μάζας. Η γραμμή υπεράσπισης της ναζιστικής Χαμάς είναι γραμμή που έρχεται σαν απαίτηση από τα πάνω, από το ρωσικό κράτος, και είναι υποχρεωτική για την προετοιμασία του παγκόσμιου πολέμου του. 

Από αυτή την άποψη που μόλις αναπτύξαμε το Ισραήλ έχει όσο κανένα κράτος το δικαίωμα και την υποχρέωση να συντρίψει στρατιωτικά τους ναζήδες που του επιτέθηκαν. 

Από την άλλη όμως πλευρά, αντίθετα από την Ουκρανία, το απειλούμενο Ισραήλ είναι ένα κράτος που παράλληλα καταπιέζει ένα άλλο έθνος, που είναι το Παλαιστινιακό και πρέπει τον αναγκαίο πόλεμο του ενάντια στους γενοκτόνους της Χαμάς να τον διεξάγει με τον τρόπο που αντιστοιχεί στο γεγονός ότι αυτοί όχι μόνο ζουν και δρουν πολιτικά μέσα στο καταπιεσμένο έθνος, αλλά εμφανίζονται και σαν εκπρόσωποι του εθνικού αγώνα του, τόσο ώστε οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι σήμερα να μην καταγγέλλουν ούτε τη Χαμάς, ούτε το πογκρόμ. Βέβαια αυτή η στάση των Παλαιστίνιων δεν έχει σαν αιτία της μόνο την ισραηλινή καταπίεση αλλά και το γεγονός ότι στην περίπτωση του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος αυτό είχε για μεγάλο διάστημα και μάλιστα από την ίδρυση του κυρίαρχη την αντισημιτική γραμμή της κατάργησης του Ισραήλ. (1)

Αλλά, παρόλο που στην ηγεσία του παγκόσμιου κινήματος υπεράσπισης του παλαιστινιακού εθνικού αγώνα κυριαρχούν σήμερα οι σοσιαλ- και οι ισλαμο-φασίστες, δεν παύει να είναι ένα κίνημα με ιστορία πολλών δεκαετιών στο οποίο συμμετείχαν για χρόνια και συμμετέχουν ακόμα πολλοί άνθρωποι που δεν είναι καθόλου φασίστες. Αυτό το τελευταίο ίσχυε πολύ περισσότερο πριν τα 1980 στην εποχή κατά την οποία το Ισραήλ πολεμούσε τα αραβικά κράτη στο πλευρό του τότε κύριου εχθρού των λαών, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, αλλά και πιο πρόσφατα όταν το Ισραήλ στάθηκε δίπλα στον σε κάθοδο και βαθιά παρακμή αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, όταν αυτός έπεσε στις προβοκάτσιες τύπου Δίδυμων Πύργων και επιτέθηκε στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, ενώ πιο ωμά μαζί με τους ευρωπαίους ιμπεριαλιστές επιτέθηκε στη Λιβύη. Όμως η πιο έντονη καταπίεση από το Ισραήλ στους Παλαιστίνιους στην καθημερινή τους ζωή και σε καιρό ειρήνης ήταν αυτή κυρίως των τελευταίων 10 χρόνων, ιδιαίτερα στη Δυτική Όχθη από μια όλο και πιο επεκτατική και φασιστική μερίδα της αστικής τάξης του Ισραήλ με επικεφαλής της τον Νετανιάχου. Αυτός έχει ανεβάσειπρόσφατα τους πιο ξεδιάντροπους επεκτατιστές, ανοιχτούς φασίστες και ρατσιστές Σμότριτς και Μπεν Γκβιρ που έχουν αυξήσει όσο ποτέ προηγούμενα την καταπίεση και των Παλαιστινίων της Δυτικής Όχθης. Βέβαια τα σοσιαλ- και ισλαμο-φασιστικά τσιράκια της Ρωσίας δεν διαμαρτυρήθηκαν ποτέ και δεν ενημέρωσαν ποτέ τους πολιτικούς τους στρατούς για το πόσο πολύ στενά δεμένη με τον Πούτιν είναι η φασιστική κλίκαΝετανιάχου όλα αυτά τα χρόνια.

Εννοείται ότι αυτή η κλίκα αξιοποιεί σαν επιχείρημα ενάντια στον παλαιστινιακό λαό και ειδικά ενάντια στη Φατάχ και στην Παλαιστινιακή Αρχή στη Δυτική όχθη το ότι εξαιτίας της δικής της καταπίεσης έχει γίνει πιο εχθρικός στην ύπαρξη του Ισραήλ και πολύ πιο φιλικός στη Χαμάς. Όμως όλοι στον αραβομουσουλμανικό κόσμο ξέρανε ποιος ήταν ο κύριος ένοχος γι’ αυτή την παλαιστινιακή πολιτική οπισθρόμηση. 

Γι’ αυτούς τους λόγους, ακόμα και εκείνες οι φωνές και στην Παλαιστίνη και στον αραβομουσουλμανικό κόσμο που εκφράσαν την αντίθεσή τους στη Χαμάς όταν ήρθαν οι πρώτες εικόνες της κτηνωδίας της στο πογκρόμ της 7 του Οκτώβρη, χάθηκαν μόλις στην αντεπίθεση του το Ισραήλ άρχισε να βομβαρδίζει τις παλαιστινιακές ανθρώπινες ασπίδες της Χαμάς και τα ματωμένα και νεκρά παιδιά της Γάζας γέμισαν τις οθόνες. Έτσι και οι αραβομουσουλμανικοί λαοί, δουλεμένοι κι αυτοί από τη μακρόχρονη προπαγάνδα των ισλαμοφασιστών, στράφηκαν όσο ποτέ προηγούμενα ενάντια στο Ισραήλ και υπέρ της Χαμάς. Αυτή ήταν μια θαυμάσια ευκαιρία για να ξεκινήσει το παγκόσμιο νεοχιτλερικό στρατόπεδο τη μεγαλύτερη πολιτική του επίθεση, μετά από τη στρατιωτική του στην Ουκρανία,ενάντια στις αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης, υψώνοντας αυτή τη φορά τις αντισημιτικές του σημαίες που είναι ντυμένες σαν αντισιωνιστικές (2), δηλαδή κατηγορώντας τους ότι είναι φίλοι των “Εβραίων-δολοφόνων παιδιών”. Αυτή η δεύτερη επίθεση ήταν και ένας αντιπερισπασμός από την επίθεση στην Ουκρανία, αλλά ο κύριος ρόλος της ήταν να αποτελεί μια μετωπική πολιτική επίθεση στην Ευρώπη από το Νότο. Με αυτή την έννοια το πογκρόμ της 7 του Οκτώβρη ήταν εκτός από μια νέα νύχτα των Κρυστάλλων και μια στρατηγική προβοκάτσια ενάντια στις δυτικές δημοκρατίες γενικά και ενάντια στις ευρωπαϊκές ειδικότερα. 

Εκτός από μια πρόβα Ολοκαυτώματος το πογκρόμ της 7 του Οκτώβρη είναι μια στρατηγική προβοκάτσια κατ’ αρχήν κατά του Ισραήλ στην οποία αυτό έπεσε

Μελετώντας τις εξελίξεις που ακολούθησαν το πογκρόμ της 7 του Οκτώβρη έχουμε καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: ενώ σε ένα πρώτο και πιο βαθύ επίπεδο το πογκρόμ αυτό είναι το πρώτο ανοιχτό και έμπρακτο κάλεσμα σε όλη την ανθρωπότητα για ένα νέο Ολοκαύτωμα, δηλαδή η ύψωση της βασικής ενοποιητικής σημαίας του νέου κανιβαλικού παγκόσμιου πόλεμου που ετοιμάζει ο ρωσοκινεζικός Άξονας, από την άποψη της άμεσης πολιτικής είναι μια προβοκάτσια πλανητικού επιπέδουεναντίον του Ισραήλ και υπέρτου Άξονα. Μια αντίστοιχη προβοκάτσια, αλλά σε όχι τόσο κρίσιμη εποχή, ήταν αυτή της 11 του Σεπτέμβρη. Τότε οι ΗΠΑ, παρόλο που ήταν μια ιμπεριαλιστική υπερδύναμη, είχαν δεχτεί ένα ναζιστικού και ρατσιστικού τύπου χτύπημα (και εκείνο από την πουτινική Ρωσία δι’ αντιπροσώπου όπως αποδείχτηκε αργότερα(3)για την Αλ Κάιντα). Γιατί το χτύπημα δεν το δέχτηκε ένας ιμπεριαλισμός από έναν καταπιεσμένο λαό, αλλά μια αστοδημοκρατία από ναζί αντισημίτες. Και τότε οι ΗΠΑ είχαν δικαίωμα να απαντήσουν και να συντρίψουν τους ναζί αλλά το έκαναν με έναν πόλεμο σύμφωνο και ανάλογο με την ιμπεριαλιστική τους φύση, όπως το έκαναν και λίγο μετά ενάντια στο Ιράκ. Έτσι αντί να καταστρέψουν τον εχθρό που τους χτύπησε υπέστησαν οι ίδιες ένα στρατηγικό χτύπημα από αυτόν. Δηλαδή αντί να διαχωρίσουν τους ναζί της Αλ Κάιντα από τη χώρα από την οποία αυτοί έδωσαν το χτύπημα, εκστράτευσαν ενάντια στη χώρα, καταπάτησαν την κυριαρχία της και εγκατέστησαν μια ψευτοδημοκρατία από τα έξω. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μεν Αλ Κάιντα (με αυτή τη μορφή ή τη μορφή ΙΣΙΣ, η τη μορφή Αλ Σαμπάμπ ή τη μορφή Αλ Νούσρα) έζησε, το δε Αφγανιστάν και μετά το Ιράκ πήγαν τελικά με το νεοχιτλερικό ΆξοναΡωσίας-Κίνας χωρίς ο ίδιος να κουνήσει το δαχτυλάκι του. 

Έτσι λοιπόν έγινε και ως τις 8 του Νοέμβρη το Ισραήλ είχε μόνο 33 στρατιώτες νεκρούς από τη μέρα της εισβολής στη Γάζα, δίπλα σε κάποιες χιλιάδες Παλαιστίνιων νεκρών γυναικόπαιδων. Και επειδή μπαίνει ζήτημα αν πρέπει να εμπιστευόμαστε για τα νούμερα των νεκρών έστω και μια σταλιά τους ναζήδες που τα δίνουν, πράγματι δεν πρέπει να τους εμπιστευόμαστε ούτε μια σταλιά. Αλλά α) Δεν είναι σωστό να αμφισβητήσουμε όλους τους έγκυρους δημοσιογραφικούς οργανισμούς των δημοκρατικών χωρών που διαπιστώνουν ότι υπάρχει απαράδεχτα μεγάλος αριθμός νεκρών γυναικόπαιδων. β) Αυτό το λέει κι η απλή λογική από τη στρατιωτική φύση ενός πολέμου που στηρίζεται στον εντατικό βομβαρδισμό μιας πόλης για να χτυπηθούν μεμονωμένοι στρατιωτικοί στόχοι. Άλλωστε αυτή τη λογική την παραδέχεται ο ίδιος ο ισραηλινός στρατός, όταν ανακοινώνει κάθε τόσο ότι για να σκοτώσει ένα στέλεχος της Χαμάς που κρυβόταν πίσω από μια ανθρώπινη ασπίδα, βομβαρδίζει την ασπίδα, ακόμα και αν αυτή είναι ο πυκνοκατοικημένος προσφυγικός συνοικισμός της Τζαμαλίγια ή αν είναι ένα νοσοκομειακό αυτοκίνητο. Ο Νετανιάχου ισχυρίζεται ότι φταίει η Χαμάς αφού το Ισραήλ ειδοποιεί τους αμάχους να φύγουν πριν βομβαρδίσει. Μα βέβαια φταίει συντριπτικάη Χαμάς.Και βέβαιαοι άμαχοι δεν έφευγαν γιατί δεν ήθελαν οι δολοφόνοι της Χαμάς να φύγουν. Είτε γιατί τους επηρέαζαν προς το αντίθετο (θα χάσετε τα σπίτια σας και θα γίνετε για πάντα πρόσφυγες), είτε γιατί τους εμπόδιζαν με διάφορες εξαρτήσεις, πολιτικές, οικονομικές, οικογενειακούς δεσμούς κλπ είτε γιατί τους εμπόδιζαν καθαρά με τη βία.(5)

Ο κανιβαλισμός όμως των εχθρών του δεν αθωώνει αλλά ενοχοποιεί ακόμα περισσότερο το Ισραήλ όταν σκοτώνει τους ομήρους που αυτοί κρατάνε. Γιατί όταν μιλάμε για ανθρώπινες ασπίδες, εννοούμε ανθρώπους που είναι όμηροι. Δεν μπορεί ασφαλώς να είναι όμηροι για το ίδιο το Ισραήλ όσο είναι οι δικοί του πολίτες που βασανίζει η Χαμάς. Όμως στην πραγματικότητα είναι και εκείνοι όμηροι της Χαμάς.(6)

Και όταν τους ομήρους τους κρατάνε μαζικοί δολοφόνοι δεν δικαιούται για οποιοδήποτε λόγο να τους σκοτώνει ο στρατός, όπως άλλωστε και η αστυνομία μιας δημοκρατίας που αμύνεται σε αυτούς χωρίς να κάνει προηγούμενα τα πάντα για να τους γλυτώσει. Ειδικά αν οι όμηροι που σκοτώνει ανήκουν σε ένα έθνος που αυτή η Δημοκρατία καταπιέζει, τότε πιο πολύ πρέπει να αποδεικνύει ότι φροντίζει στ αλήθεια για αυτούς ώστε να μην δεχθεί περισσότερες πολιτικές απώλειες γι αυτό το σκοπό. 

Κυρίως από διεθνή πολιτική άποψη το Ισραήλ έπρεπε να διαψεύσει το παγκόσμιο πολιτικό μέτωπο των αντισημιτών που το κατηγορεί για δολοφονικό κράτος. Έτσι η πολιτική του ηγεσία όφειλε να σταματήσει αμέσωςκάθε αποκλεισμό ζωτικών εφοδίων για τους αμάχους και όχι να υποχρεωθεί να το κάνει από εξωτερική πίεση. Μετά όφειλε να χρησιμοποιήσει όσο γίνεται πιο ελαφριά όπλα ώστε να μην σκοτώνονται άμαχοι, με δυνάμεις που να τις έχει προηγούμενα εκπαιδεύσει όσο γίνεται καλύτερα από τα πριν σε αυτό, για να κυνηγήσουν τους ναζήδες σε μάχες σώμα με σώμα, σπίτι-σπίτι και αν χρειαζόταν για πολύ μακρύ διάστημα. Και ας είχεγι αυτό περισσότερες, αλλά δεν νομίζουμε καταστροφικές απώλειες. Επίσης πέρα από τις τακτικές μάχης κάθε παλαιστίνιος άμαχος που έπεφτε στα χέρια του ισραηλινού στρατού έπρεπε να μεταφέρεται σε ασφαλή περιοχή και κάθε άμαχος τραυματίας όσο δεν θα είχε αντίρρηση να μεταφέρεται στο ίδιο το Ισραήλ. Αν το Ισραήλ είχε την πολιτική ηγεσία που άξιζε στο δημοκρατισμό του και στο ιστορικό του δίκιο αυτή τη δύσκολη ώρα θα διαβεβαίωνε καθαρά και ξάστερα ότι εκτός από τους στρατιώτες και τα πολιτικά στελέχη του ναζιστικού στρατού θα γύριζαν όλοι στασπίτια τους και θα καλούσε ως τότε να δεχτούν όλες οι δημοκρατικές χώρες και να φροντίσουν αυτές με τον πιο στοργικό και τον πιο γενναιόδωρο τρόπο τουλάχιστον τα γυναικόπαιδα και τους γέροντες της Γάζας. Ταυτόχρονα θα τους διαβεβαίωνε ότι θα αναλάμβανε και ένα πολύ μεγάλο μέρος της αποκατάστασης των κτιρίων και των υποδομών. Αυτή θα ήταν μαζί με τα πολιτικά μέτρα που αναφέραμε πιο πάνω η αρχή μιαςπολιτικής ψυχικής προσέγγισης όχι μόνο των δυο λαών, του ισραηλινού και του παλαιστινιακού αλλά και των δυτικών αστοδημοκρατιών, ειδικά των ευρωπαϊκών με τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς που έχουν ξεσηκώσει εναντίον τους οι ισλαμο- και σοσιαλ-φασίστες αντισημίτες.Τέλος όσο θα διεξάγει και θα πρέπει να διεξαγάγει για πολύ τον στρατιωτικό και κυρίως τον πολιτικό πόλεμο ενάντια στη Χαμάς, το ισραηλινό κράτος πρέπει να δεσμευτεί από τώρα στον παλαιστινιακό λαό και στις εθνικές παλαιστινιακές αρχές ότι η συντριβή της σημαίνει όχι άρνηση αλλά αναγνώριση του κράτους του Ισραήλ στα σύνορα του 1967, ενώ κάθε τέτοια πολιτική δέσμευση για να είναι στοιχειωδώς πειστική θα πρέπει να συνοδεύεται με μια άμεση και έμπρακτη διακοπή της πολιτικής των προσαρτήσεων που και τώρα πάνω στον πόλεμο ουσιαστικά συνεχίζονται και μάλιστα δυναμώνουν μέσα από την άσκηση προβοκατόρικης βίας των ισραηλινών ακροδεξιών σε βάρος των Παλαιστίνιων της Δυτικής όχθης.

Ο πιο στρατηγικός στόχος της προβοκάτσιας της 7 του Οκτώβρη είναι η Ρωσία να μετατρέψει το τεχνητό δίπολο Χαμάς-Νετανιάχου σε παγκόσμιο. Η ρατσιστική θεωρία του “Χρυσού Δισεκατομμυρίου”

Καταλαβαίνουμε πολύ καλά πως ο λαός του Ισραήλ και οι δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις του που ως χθες ήταν στο δρόμο ενάντια στην απόπειρα φασιστικού συνταγματικού πραξικοπήματος της κλίκας Νετανιάχου καθώς και ίσως το μεγαλύτερο μέρος της ηγεσίας του στρατού, είχαν άλλες προθέσεις από την κλίκα. Όμως όπως έγινε και με τον αμερικάνικο λαό στις 11 του Σεπτέμβρη ήταν πολύ δύσκολο να μη θολώσει την κρίση τους το ασύλληπτο σοκ, η εφιαλτική αίσθηση, ιδιαίτερα μετά την αντισημιτική έκρηξη και στις δυτικές δημοκρατίες, ότι άμεσα τους απειλούσε ένα γενοκτονικό πογκρόμ, μια νέανύχτα κρυστάλλων και ότι για να εμποδίσουν ένα νέο Ολοκαύτωμα έπρεπε να δείξουν σαν λαός πυγμή και να μην δείξουν την ιστορική παθητικότητα του 1938.Και αυτή την αίσθηση αξιοποίησε ο Νετανιάχου για να κάνει το Ισραήλ όλα τα πολιτικά αυτοκτονικά λάθη που είναι χρήσιμα στη δικιά του πολιτική. Η αλήθεια είναι ότι το νέο Ολοκαύτωμα εξαγγέλθηκε και έγινε η πρόβα του, και γι αυτό η 7 του Οκτώβρη είναι κοσμοϊστορική. Όμως δεν επίκειται. Κι αυτόγιατί ένα Ολοκαύτωμα θέλει ένα παγκόσμιο πλαίσιο αποκτήνωσης, έναν παγκόσμιο πόλεμο. Και ο ναζισμός σαν παγκόσμια δύναμη, δηλαδή ο ρωσοκινεζικός Άξονας δεν είναι έτοιμος ακόμα για να τον ξεκινήσει. Μάλιστα ο κύριος στόχος της 7 του Οκτώβρη ήταν το να προετοιμάσει τους καλύτερους όρους για να ξεκινήσει ο Άξονας τον γ΄ παγκόσμιο πόλεμο, και γι αυτό πιο πολύ χρειαζόταν την 7 του Οκτώβρη ως προβοκάτσια, και όχι ως εξόντωση του Ισραήλ. Κι αυτό σημαίνει ότι εκείνο που χρειαζόταν από το πογκρόμ πιο πολύ η Ρωσία ήταν την κατάλληλη λάθος απάντηση του Ισραήλ σε αυτό, δηλαδή τον κατάλληλο λάθος πόλεμο, και τον είχε. Δηλαδή για να ξεκινήσει ο Άξονας τον γ΄ παγκόσμιο, όπως έχουμε ξαναπεί με κύριο στόχο την Ευρώπη, είναι υποχρεωμένος προηγούμενα να κερδίσει τους αραβομουσουλμανικούς λαούς και μάλιστα να τους στρέψει τακτικά όχι μόνο ενάντια στο Ισραήλ αλλά πάνω απ όλα ενάντια στη Δύση, ιδιαίτερα ενάντια στην Ευρώπη. Η προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη έχει σαν κύριο στόχο να χρησιμοποιήσει τον πόνο του Ισραήλ για να χαντακώσει όλες τις Δυτικές Δημοκρατίες στις οποίες ανήκει ακόμα το Ισραήλ, ώστε να ακολουθήσουν την αυτοκτονική για το Ισραήλ πολιτική Νετανιάχου και να συγκρουστούν και αυτές μετωπικά όχι μόνο με τους ισλαμοφασίστες και το Ιράν αλλά με όλο τον αραβικό κόσμο, τόσο πολύ ώστε στο τέλος να μην έχουν πετρέλαιο ούτε για να κινήσουν τα τανκς τους όταν τους επιτεθούν οι Ρωσοκινέζοι νεοναζί. Γι αυτό το λόγο ο ρωσόφιλος και πολιτικά ο πιο ισχυρός φασίστας της Δύσης, ο Τραμπ, και άλλοι στρατηγικοί αντισημίτες σηκώνουν τώρα τη σημαία του Ισραήλ με πιο πολύ πάθος από όσο οι Δημοκράτες -στην πραγματικότητα σαν σημαία ευκαιρίας- για να επιτεθούν σαν τάχα συνεπείς δυτικοί στο μουσουλμανικό κόσμο ώστε να τον στρέψουν με δεκαπλάσιο μίσος ενάντια στη Δύση. Δηλαδή θέλουν να προβοκάρουν την Ευρώπη για να γίνει ευάλωτη στον Πούτιν και αυτοί να γίνουν οι Κουίσλιγκς του.

Το Ισραήλ είναι ένα καταφύγιο για όλους τους Εβραίους αλλά μόνο στρατιωτικά. Αν δεν σταθούν πολιτικά δίπλα σε αυτό το καταφύγιο όλοι οι δημοκράτες του κόσμου, και αν θελήσουν την εξαφάνιση του τα 2 δισεκατομμύρια μουσουλμάνων, εκ των οποίων το ¼ είναι οι γείτονες του, τότε κανένα καταφύγιο δεν μπορεί να αντέξει για πολύ μέσα σε έναν ωκεανό μίσους. Καταφύγιο είναι το Ισραήλ αν πετύχει ναπείσει όλο τον κόσμο και ειδικά τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς ότι πολεμάει μόνο τους ναζήδες της Χαμάς και το αδελφάκι της την ισλαμική Τζιχάντ, αλλά τους διαχωρίζει από τον παλαιστινιακό λαό, ιδιαίτερα από τους άμαχους του, και κάνει τα πάνταγια να βρει μια επαφή μαζί τους, όσο και αν έχουν δηλητηριαστεί πολιτικά τα τελευταία χρόνια από τους ισλαμο- και τους σοσιαλ-φασίστες, σε συνδυασμό βέβαια με την πραγματική καταπίεση, φτώχεια και αποκλεισμό που καθημερινά δοκιμάζουν. 

Το πογκρόμ προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη έρχεται να βοηθήσει την πουτινική Ρωσία στο κεντρικό της στρατιωτικό και πολιτικό μέτωπο, αυτό της Ουκρανίας για να της προσφέρει όχι απλά έναν αντιπερισπασμό σε αυτό αλλά τη δυνατότητα να συντρίψει και να διασπάσει τις φιλειρηνικές και γι’ αυτό αντιρωσικές δυνάμεις κυρίως στην Ευρώπη αλλά και αυτές στον αραβομουσουλμανικό κόσμο που αντιστέκονται στη Ρωσία και γενικότερα στον Άξονα. Για να το πετύχει αυτό η Ρωσία επιδιώκει με την προβοκάτσια αυτή να μετατρέψει σε παγκόσμιο το τεχνητό δίπολο Χαμάς-Νετανιάχου που έχει φτάσει στον ύστατο παροξυσμό την ισραηλο-παλαιστινιακή σύγκρουση, και το οποίο έχουμε ονομάσει ρώσικο Τεχνητό Δίπολο. Αυτό είναι μια συνθλιπτική τανάλια που κάνει μια και μόνη δουλειά επί τρεις δεκαετίες: Οξύνει την πραγματική αντίθεση Ισραήλ-Παλαιστίνης και την κάνει τόσο ανταγωνιστική ώστε όλες οι ενδιάμεσες δυνάμεις, που θέλουν στρατηγικά τη συνύπαρξη των δύο κρατών και όχι την καταστροφή τους, να συνθλιβούν ή να απορροφηθούν από τους δύο πόλους του τεχνητού Δίπολου που στην πραγματικότητα είναι μεταξύ τους ενωμένοι και είναι στον ένα ή στον άλλο βαθμό ρωσόφιλοι. Δηλαδή η εντελώς ρωσόδουλη Χαμάς θέλει να συντρίψει τις πιο πατριωτικές δυνάμεις στο παλαιστινιακό στρατόπεδο, τη Φατάχ και την Παλαιστινιακή αρχή, ή να τις απορροφήσει εντελώς στην αντισημιτική της γραμμή. Από την άλλη μεριά του τεχνητούΔιπόλουείναι ο φιλοπουτινικόςΝετανιάχου και οι σύμμαχοι του τύπου Λίμπερμαν και κυρίως οι φασίστες και ρατσιστές Σμότριτς και Μπεν Γκβιρ. Όλοι αυτοί προσπαθούν πάντα να συντρίψουν ή να απορροφήσουν στην επεκτατική φασιστική τους γραμμή όλες τις δημοκρατικές και ειρηνόφιλες δυνάμεις του Ισραήλ που θέλουν τη συνύπαρξη με το παλαιστινιακό κράτος. Η ένωση των δυο τεχνητών πόλων εκφράζεται πιο ανοιχτά από τον Νετανιάχου που έχει δηλώσει ότι κύριος εχθρός του Ισραήλ είναι η Παλαιστινιακή αρχή και όχι η Χαμάς. Αλλά και η Χαμάς μίλησε με την πρακτική της όταν το πογκρόμ σημάδεψε με μανία τους πιο δημοκρατικούς και φιλικούς προς τους παλαιστίνιους, και γι’ αυτό αντι-Νετανιάχου Εβραίους των κιμπούτς και του φιλειρηνικού ως προς το πνεύμα του Μουσικό Φεστιβάλ Supernova που διοργανώθηκε σα μία γιορτή “φίλων, αγάπης και άπειρης ελευθερίας”. 

Αυτή η στρατηγική διάσπασης και απορρόφησης στην οποία αποβλέπει το τεχνητό δίπολο που η Ρωσία την εφαρμόζει παντού, (γι’ αυτό την πρωτοδιαπιστώσαμε στη χώρα μας όταν είδαμε να εφαρμόζεται στην πραγματική αντίθεση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, και στην ελληνοτουρκική αντίθεση), αποτελεί απλά μια πιο ανεπτυγμένη, πιο επιστημονική μορφή της κλασικής πολιτικής του «Διαίρει και Βασίλευε». Η διαφορά σε αυτήν είναι ότι οι αντίθετοι πόλοι μιας υπαρκτής αντίθεσης δεν χρησιμοποιούνται απλάαπό τον εκάστοτε «Βασιλιά»ώστε να στραφεί ένας πόλος ενάντια στον άλλο, να οξυνθεί η αντίθεση και έτσι να αλληλοεξουδετερωθούν οι δύο εχθροί του. Με το τεχνητό δίπολο ο «Βασιλιάς» αναπτύσσει κάποια μειοψηφικά ή και κατασκευάζει εντελώς δικά του πολιτικά αποσπάσματα μέσα στα εχθρικά ρεύματα που θέλει να διχάσει και αυτά σταδιακά αποσπούν μέσα από τον ίδιο το διχασμό την ηγεσία και των δύο πόλων ωθώντας την όξυνση της αντίθεσης ως την παρόξυνση, δηλαδή κατασκευάζει ένα δικό του τεχνητό ανταγωνιστικό δίπολο για να οξύνει ένα πραγματικό μη ανταγωνιστικό δίπολο. Μετά, μέσω της υπεροξυμένης αντίθεσης, οι δύο τεχνητοί πόλοι κατατρώνε τους ενδιάμεσους των δύο στρατοπέδων που θέλουν την ενότητα ή την άμβλυνση της έντασηςκαι στρατηγικά τη λύση της αντίθεσης, κατηγορώντας τους σαν συμβιβασμένους ή και πουλημένους στην αντίθετη πλευρά. Αν αυτό το καταφέρουν οι δύο τεχνητοί πόλοι μπορούν ακόμα και να δώσουν τα χέρια και να υπηρετήσουν απερίσπαστοι τον Βασιλιά.

Συγκεκριμένα, η διπλωματική αλλά και αστυνομική μηχανή του ρώσικου σοσιαλιμπεριαλισμού μπαίνει μέσα στα υποψήφια θύματά του, ή κόμματα, ή χώρες που θέλει να διχάσει και μέσα από την αντίθεση που σταδιακά οξύνει, οικοδομεί και δυναμώνει σε κάθε πόλο τα φιλικά του πρόσωπα και τους φιλικούς του πολιτικούς οργανισμούς. Αυτοί οξύνουν και την πιο μικρή διένεξη και την κάνουν βαθύ ρήγμα μέσα από το οποίο αυτοί οι οργανισμοί και τα πρόσωπα κυριαρχούν και στους δύο πόλους, δηλαδή εξοντώνουν ή οδηγούν σε υποταγή όσους στο στρατόπεδό τους αντιστέκονται στη Ρωσία και γενικά στον Άξονα. (7)

Την ίδια τακτική ακολούθησαν με τεράστια επιτυχία οι Ρώσοι και μέσα στις ίδιες τις ΗΠΑ, όπου παρόξυναν μέχρι τα όρια του εμφύλιου πολέμου τις αντιθέσεις ανάμεσα στο Δημοκρατικό και στο Ρεπουμπλικάνικο κόμμα, ανάμεσα στη λευκή και μαύρη εργατική τάξη, ανάμεσα σε ευρύτερα πολιτικά ρεύματα με τα δίπολα φεμινισμού-αντιφεμινισμού, ρατσισμού-αντιρατσισμού. Αν όμως η Ρωσία παροξύνει μέχρι του ρήγματος αληθινές, μη-ανταγωνιστικές αντιθέσεις, αυτό δε σημαίνει ότι εμείς μπορούμε να στεκόμαστε στο κέντρο και να κρατάμε κάθε φορά ίσες αποστάσεις και από τους δύο πόλους, γιατί όπως είπαμε οι αντιθέσεις αυτές στη βάση τους είναι πραγματικές και όχι κατασκευασμένες, κατασκευασμένος είναι ο παροξυσμός τους. Πρέπει σε κάθε μια από αυτές να μελετάμε σε βάθος το ιστορικό τους προηγούμενο και το κοινωνικό και πολιτικό τους περιεχόμενο, για να αποφασίζουμε που είναι κάθε φορά το δίκαιο και πώς αυτό παραμορφώνεται, από τους ρώσουςεισοδιστές αλλά και από διάφορους μικροαστούς καριερίστες που συχνά ανθούν μέσα σε τέτοια κινήματα. Έτσι στεκόμαστε οπωσδήποτε πχ με την πλευρά του φεμινισμού ενάντια στον αντιφεμινισμό, και με την πλευρά του αντιρατσισμού ενάντια στον ρατσισμό, χωρίς όμως να νομίζουμε ότι η λύση σε αυτές τις αντιθέσεις είναι ο πόλεμος των μαύρων ενάντια στους λευκούς ή των γυναικών ενάντια στους άνδρες, όπως υποστηρίζουν οι σοσιαλφασίστεςεισοδιστές που βρίσκονται μέσα σε αυτά τα ιστορικά προοδευτικά κινήματα και πλέον τα καθοδηγούν για να τα μετατρέπουν σε όργανα του ρωσοκίνητου φασισμού - βλέπε χαρακτηριστικά την υποστήριξη προς τη χιτλερική Χαμάς από μέρος των κινημάτων BlackLivesMatter και της LGBT κοινότητας. Μάλιστα έχουμε διαπιστώσει από την εμπειρία μας ότι τα πιο πρακτόρικα, διεφθαρμένα και πουλημένα στο ρώσικοσοσιαλ-ιμπεριαλισμό αποσπάσματα είναι αυτά που δουλεύουν μέσα στην κάθε φορά προοδευτική πλευρά, δηλαδή τα πιο “αριστερά” στη μορφή. 

Για να επιστρέψουμε στο Ισραήλ. Αυτό που κάνει η προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη είναι ότι οξύνει όσο ποτέ το πολιτικό, και το χειρότερο, το ψυχικό ρήγμα ανάμεσα στους μουσουλμανικούς λαούς και γενικότερα στους λαούς του τρίτου κόσμου από τη μια και τις δημοκρατικές χώρες και λαούς της Δύσης, από την άλλη σε μια ακόμα πιο κρίσιμη στιγμή, δηλαδή αφού το πρώτο εισαγωγικό βήμα του γ΄ παγκόσμιου πόλεμου ξεκίνησε στο κεντρικό του μέτωπο, στο Ουκρανικό. Ενώ δηλαδή με την εισβολή στην Ουκρανία η Ρωσία έκανε μια ανοιχτή επίθεση στην Ευρώπη και η Ευρώπη αντιστάθηκε, τώρα με την επίθεση της 7 του Οκτώβρη κάνει μια επίθεση στην Ευρώπη κύρια από το Νότο, αλλά και από τους ρωσόφιλους φασίστες του Βορρά που στρέφονται ενάντια στο Νότο τάχα σαν φίλοι του Ισραήλ ενώ θέλουν σαν πραγματικοί φίλοι του Νετανιάχου, να οξύνουν την αντίθεση της Δύσης με τον Τρίτο κόσμο φέρνοντας τη διάσπαση μεταξύ τους, χωρίς μάλιστα η ίδια η Ρωσία να εμπλέκεται άμεσα. Δηλαδή η Ρωσία επιχειρεί με τους φίλους και τους πράκτορές της να λειώσει σε μια λαβίδα ειδικά τις δημοκρατικές χώρες και πολιτικές δυνάμεις που της αντιστέκονται, αλλά να τις λειώσει με έναν τρόπο που θα κάνει πολύ πιο δύσκολο για αυτές τονα αντισταθούν, γιατί θα τις διασπάει. Αυτό φαίνεται προς το παρόν πολύ καθαρά μόνο στις ΗΠΑ, αλλά έχει προχωρήσει και στην Ευρώπη, ειδικά στη Γαλλία.

Εννοούμε ότι η Ρωσία έχει ετοιμάσει εδώ και πολλά χρόνια τους υποκειμενικούς όρους για την υπερόξυνση της αντίθεσης Δυτικών, ιδιαίτερα ευρωπαϊκών αστοδημοκρατιών- αραβομουσουλμανικού κόσμου, τόσο πολύ ώστε να είναι δυνατό ο δεύτερος να σπρωχτεί στο να στραγγαλίσει ενεργειακά την πρώτη. Αυτή την υπερόξυνση μπορεί να την πετύχει η Ρωσία επειδή και στους δύο πόλους αυτής της αντίθεσης έχει οργανώσει εδώ και πολλά χρόνια τις δικές της δυνάμεις για να μπορούν να παίξουν τον ηγετικό ρόλο στην κάθε πλευρά, δηλαδή για να αποτελέσουν ένα τεχνητό δίπολο. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι με την προβοκάτσια της 7 του Οκτώβρη επιχειρείται ανάπτυξη σε παγκόσμιο επίπεδο του τεχνητού Δίπολου «Χαμάς-Νετανιάχου».

Ο ρωσικός τεχνητός πόλος στο Νότο που είναι ενάντια στο Ισραήλ από την πλευρά των ναζί της Χαμάς αποτελείται από το Ιράν,τη Χεζμπολλάχ, τα ισλαμοφασιστικά και τα σοσιαλφασιστικά τάχα αριστερά κινήματα και κόμματα, (οι τελευταίοι είναι οι αντισημίτες που ντύνονται αντισιωνιστές). Όλος αυτός ο τεχνητός ρώσικος πόλος κρύβεται πίσω από το κίνημα της παλαιστινιακής αντίστασης στην ισραηλινή καταπίεση και σηκώνει την παλαιστινιακή σημαία για να επιτεθεί, από τα «αριστερά» από την πλευρά υποτίθεται των φτωχών λαών και των καταπιεσμένων και φτωχών κρατών στις αστικές δημοκρατίες που στέκονται στο πλευρό του Ισραήλ. Αυτές βέβαια δεν τις θεωρεί αστικές δημοκρατίες, αλλά ιμπεριαλιστικούς φασισμούς και με αυτό το πρόσχημα υποστηρίζει το κανιβαλικό πογκρόμ της 7 του Οκτώβρη, μιας και το Ισραήλ το θεωρεί βόρειο ιμπεριαλιστικό εξάρτημα μέσα στον Νότο. Οι σοσιαλφασίστες, αντίθετα με τους ισλαμοφασίστες δρουν κυρίως στις δημοκρατίες του Βορρά (αλλά και της λατινικής Αμερικής) και προσπαθούν μαζί με τους ισλαμοφασίστες εκεί που αυτοί δουλεύουν πολιτικά μέσα στους μετανάστες να οξύνουν και τις σχέσεις του αραβομουσουλμανικού μεταναστευτικού προλεταριάτου με τις βόρειες δημοκρατίες. Γι αυτό το λόγο άλλωστε εμφανίζονται κυρίως σαν ευρωπαϊκό προλεταριάτο και σαν «φτωχός ευρωπαϊκός Νότος» ενάντια στον «πλούσιο ευρωπαϊκό Βορά» για να διασπάσουν οριζόντια την Ευρώπη για λογαριασμό της πουτινικής Ρωσίας. Το πιο βασικό εργαλείο τους για να μισήσουν οι αραβομουσουλμανικοί πληθυσμοί και γενικά οι πληθυσμοί του Τρίτου κόσμου τις βόρειες δημοκρατίες είναι η προβοκατόρικη γραμμή τους των ανοιχτών συνόρων για όλους ουσιαστικά τους μετανάστες και του «όχι στην Ευρώπη Φρούριο». Είναι μάλιστα ειδικά στο μεταναστευτικό που έχει στηθεί από τη Ρωσία το τεχνητό Δίπολο με τους φασίστες και ναζί από τη μια μεριά και τους σοσιαλφασίστες από την άλλη. Οι πρώτοι με το σύνθημα: όλα κλειστά στους εισβολείς του Νότου και οι δεύτεροι όλα ανοιχτά στα ταξικά αδέλφια μας. 

Η μεγάλη εικόνα ολόκληρης αυτής της μακροπρόθεσμης στρατηγικής είναι η πολιορκία της Ευρώπης από τον Τρίτο Κόσμο, ενώ η δική μας στρατηγική πρέπει να είναι η ενότητα της Ευρώπης με τον Τρίτο Κόσμο ενάντια στη Ρωσία. 

Ο ρώσικος βόρειος τεχνητός πόλος, είναι οι ισλαμόφοβοι φασίστες και ναζί τύπου Τραμπ, Λεπέν, ένα ισχυρό τμήμα της ΑFd της Γερμανίας, ο Ορμπάν και άλλοι έως και πιο ανοιχτοί νεοναζί. Επίσης μεγάλοι φίλοι του βόρειου τεχνητού πόλου και του Ισραήλ του Νετανιάχου είναι και κάποιοι κλασικοί φασίστες του Νότου, όπως ο Μόντι της Ινδίας, ένας αντιμουσουλμάνος ρατσιστής και ο Μπολσονάρο που η βάση του είναι η ευαγγελική ακροδεξιά.(8)

Όλοι οι παραπάνω ρωσόφιλοι φασίστες του Βορρά κάνουν μισητές στον Τρίτο κόσμο, ιδιαίτερα στον μουσουλμανικό τις αστικές δημοκρατίες του Βορά. Ο ρόλο τους είναι βασικά προβοκατόρικος. Ο Τραμπ ειναι εδώ και καιρό με το Ισραήλ, ενώ οι βορειοευρωπαίοι, αλλά και οι νότιοι φασίστες και ναζί έχουν μπει πιο πρόσφατα σ αυτή τη γραμμή. Όλοι αυτοί είναι εμφατικά με το Ισραήλ του Νετανιάχου, με το Ισραήλ της αντιπαλαιστινιακής και αντιαραβικής φασιστικής γραμμής και το σπρώχνουν να γίνει ακόμα χειρότερο. Μάλιστα ένα βασικό τους πολιτικό εργαλείογια να πάρουν την εξουσία είναι να οξύνουν τις σχέσεις του Νότου με το Βορρά επιτιθέμενοι ρατσιστικά και με λύσσα στο μεταναστευτικό μουσουλμανικό προλεταριάτο. Στο Βορρά ανήκει και το ίδιο το Ισραήλ, αλλά στο ρωσικό βόρειο τεχνητό πόλο ανήκουν μόνο οι ακροδεξιοί και φασίστες του Ισραήλ με εκπρόσωπο τον Νετανιάχου.

Το νόημα του παραπάνω Δίπολου είναι το εξής: Όσοι δημοκράτες και πατριώτες, άτομα, κόμματα, κράτη αντιστέκονται στη συνθλιπτική λαβίδα του και δεν παίρνουν μια σαφή θέση υπέρ του πογκρόμ της Χαμάς στον νότιο πόλο και υπέρ της απάντησης που δίνει η κυβέρνηση Νετανιάχου στο πογκρόμ αυτό στον βόρειο πολιτικό πόλο, δοκιμάζουν μια πελώρια πολιτική πίεση. Αυτό έχει σαν συνέπεια και μεγάλες ταλαντεύσεις στο δημοκρατικό αντιφασιστικό και αντιρωσοκινέζικο στρατόπεδο. Η δυσκολία αυτή εκφράστηκε με πολύ χτυπητό τρόπο στις τρεις γραμμές των δυτικών δημοκρατιών στην ψηφοφορία στον ΟΗΕ για την κατάπαυση του πυρός όπου η Δύση γενικά και η Ευρώπη ειδικά διασπάστηκαν, πράγμα που δεν έγινε στις ψηφοφορίες για την Ουκρανία. Με πιο υποδειγματικό τρόπο η πολιτική πίεση του τεχνητού Δίπολου και κατά συνέπεια η πολιτική ταλάντευση εκφράζεται μέσα στο δημοκρατικό ρεύμα των ΗΠΑ. Αυτό δίνει έναν διμέτωπο αγώνα ενάντια στην σύνθλιψη του από τη λαβίδα του τεχνητού Διπόλου. Στον νότιο πολιτικό πόλο Δίπολου είναι οι ρωσόφιλοι σοσιαλφασίστες της «αριστεράς» του Δημοκρατικού κόμματος, που αυτοαποκαλούνται progressives, δηλαδή προοδευτικοί και είναι γενικά φιλοχαμασίτες. Αυτοί κατηγορούν τον Μπάιντεν ότι είναι αντιπαλαιστίνιος. Στον βόρειο πολιτικό πόλο του Δίπολου είναι οι ρωσόφιλοι φασίστες, συχνά καλυμμένοι αντισημίτες και οι ακροδεξιοί ευαγγελιστές με επικεφαλής τον Τραμπ που κατηγορούν τον Μπάιντεν ότι νουθετεί το Ισραήλ για να το εμποδίζει να κάνει τον πόλεμο που πρέπει ενάντια στη Χαμάς. Το αποτέλεσμα είναι ότι τελευταία ένα μεγάλο κομμάτι δημοκρατών Εβραίων που ήταν ενάντια στον Νετανιάχου και υπέρ του Μπάιντεν τώρα βλέπει με περισσότερη συμπάθεια τη δεξιά του ρεπουμπλικανικού κόμματος. Έτσι το τεχνητό Δίπολο τραυματίζει σοβαρά πολιτικά την προεδρία Μπάιντεν παρόλο που προσπαθεί απεγνωσμένα να συγκρατήσει το Ισραήλ και να διορθώσει τον τρόπο με τον οποίο διεξάγει τον πόλεμο και τους πολιτικούς του στόχους. Αλλά να αλλάξει ο πόλεμος αυτός ποιοτικά δεν γίνεται όσο μένει ο Νετανιάχου στην εξουσία. Και αν δεν είναι αυτός στην εξουσία θα είναι για καιρό στην εξουσία η αντιπαλαιστινιακή γραμμή στο Ισράηλ, εξ αιτίας της ιστορικής κτηνωδία του πογκρόμ. Έτσιστην πραγματικότητα η προεδρία αλέθεται μέσα στις μυλόπετρες του παγκόσμιου τεχνητού Δίπολο και κινδυνεύει σοβαρά να χάσει την εξουσία από τον Τραμπ εφόσον οι Progressives πείσουν πολλούς δημοκρατικούς ψηφοφόρους κυρίως έγχρωμους, να μην ψηφίσουν Μπάιντεν στις εκλογές του 2024 αλλά να απόσχουν ή ψηφίσουν έναν τρίτο υποψήφιο. 

Η ιδιαίτερη δυσκολία γιατους δημοκράτες σε όλο τον κόσμο είναι να καταλάβουν ότι δεν είναι υποχρεωμένοι όπως στο ουκρανικό να σταθούν σε όλη τη γραμμή υπέρ του Ισραήλ, οπότε να το υπερασπίσουν και στο λάθος του, δηλαδή στον πολιτικό και στρατιωτικό τρόπο που απαντάει στο πογκρόμ. Πρέπει δηλαδή να σταθούν διαλεκτικά απέναντι στο Ισραήλ. Αυτό σημαίνει να αντιληφθούν τις αντιφάσεις που διαπερνούν τη στρατηγική του και να αντισταθούν σε ότι το σκοτώνει και μαζί του σκοτώνει κάθε ελπίδα για να γεφυρωθεί το ρήγμα του και το ρήγμα των δυτικών δημοκρατιών με τον παλαιστινιακό και με τους αραβομουσουλμανικούς και ευρύτερα με τους λαούς του τρίτου κόσμου. Με αυτόν τον τρόπο θα βοηθήσουν και τους δημοκράτες και πατριώτες του μουσουλμανικού κόσμου να δουν ότι δεν είναι ανάγκη να πάνε με τους ναζί της Χαμάς και ουσιαστικά με τον αρχηγό τους νέο Χίτλερ Πούτιν για να αντισταθούν στην πολιτική των αντιπαλαιστίνιων επεκτατισμών του Ισραήλ.

Σε αυτόν βέβαια το διμέτωπο αγώνα ενάντια στο παγκόσμιο τεχνητό Δίπολο για να υποστηριχθεί πραγματικά το Ισραήλ και να μείνει ενωμένος ο Βοράς με το Νότο και ο Βοράς ενωμένος στο εσωτερικό του καιροφυλακτεί το καίριο λάθος να αντιμετωπίσει κάνεις σαν ισοδύναμα και εξ ίσου εχθρικά προς τους λαούς το πογκρόμ της Χαμάς και τον πόλεμο του Νετανιάχου. Όμως το κύριο έγκλημα είναι το πογκρόμ. Ο λαθεμένος τρόπος της απάντησης του Ισραήλ είναι το δευτερεύον και έχουμε εξηγήσει γιατί, αλλά αυτό το λάθος τραυματίζει βαριά και το Ισραήλ και το παλαιστινιακό αγώνα για ανεξαρτησία που σημαίνει πρώτα να ξεφύγει από τα δίχτυα της Χαμάς. Γι’ αυτό μιλάμε για τεχνητό Δίπολο Χαμάς-Νετανιάχου. Επειδή σημαίνει ταυτότητα των δυο πόλων. Δηλαδή στην ουσία σημαίνει Νετανιάχουίσον Χαμάς και οι δύο τους ίσονΠούτιν. Και γι αυτό είναι λάθος των ισραηλινών δημοκρατών να κάνουν εθνικό αντι-Χαμάς μέτωπο με τον Νετανιάχου ώσπου να τελειώσει ο πόλεμος. Γιατί μ αυτόν στο τιμόνι και με τον τρόπο που ξεκίνησε στην ουσία του δεν θα τελειώσει και όσο συνεχίζεται θα είναι κυρίως υπέρ της Χαμάς αλλά και υπέρ του Νετανιάχου.Απλά οι δύο μορφές του φασισμού του Πουτιν που εκπροσωπούν η Χαμάς και ο Νετανιάχου δεν είναι ισοδύναμες. Η πιο επικίνδυνη είναι η μορφή Χαμάς, δηλαδή η ανοιχτά ναζιστική, και όχι η ακροδεξιά μορφή Νετανιάχου. Γι’ αυτό και ο Πούτιν είναι ανοιχτά με τη Χαμάς και πιστεύουμε ότι δεσμεύεται στρατηγικά με αυτήν, και όχι με τον Νετανιάχου. Όμως πιστεύουμε ότι στην ουσία θα διατηρεί ανοιχτή τη φλόγα του πολέμου και θα κάνει διάφορες έμμεσες πολιτικοστρατιωτικές διευκολύνσεις στον Νετανιάχου για να μένει αυτός στην εξουσία, ώστε το τοπικό και το παγκόσμιο ρήγμα που περιγράψαμε να διευρύνεται. 

Ο ένας τρόπος με τον οποίο μπορεί να απαντήσουν οι λαοί σε αυτό το παγκόσμιο φασιστικό τεχνητό Δίπολο και να μην τους συντρίψει είναι να αποκαλύψουν την στρατηγική, αλλά στην ουσία και τακτική ταυτότητα των δύο Πόλων, ότι δηλαδή ότι το κοινό τους Κέντρο είναι ο ρωσοκινεζικός Άξονας, και ότι ο ρόλος τους στα πλαίσιά του είναι ο ένας πόλος να σπρώχνει τις μάζες στα χέρια του άλλου. Αυτή η αποκάλυψηείναι ένας αναγκαίος όρος κατ’ αρχήν για να μην οξυνθεί και μετά να γεφυρωθεί αυτό το ρήγμα, ώστε να μπορεί να συγκροτηθεί ένα παγκόσμιο αντιφασιστικό αντι-νεοχιτλερικό μέτωπο. Όμως δεν είναι αρκετός. Αυτή η αποκάλυψη μπορεί να κινήσει κάποιους πρωτοπόρους δημοκράτες και αντιφασίστες διανοούμενους, αλλά όχι τις μάζες.